Lütfen bekleyin
10
Gün doğarken, güneşin ilk ışıkları gökyüzünü aydınlatıyordu. Şehir uyanmaya başlamıştı, sokaklarda hafif bir telaş vardı. Kuşlar, sabahın serin havasını soluyarak cıvıldıyordu. Yavaşça yürürken, her adımda dünya biraz daha canlanıyordu. Rüzgarın hafif esintisi, ruhumu okşuyordu. İnsanlar işe gitmek için acele ederken, ben sadece anı yaşıyor, her saniyenin tadını çıkarıyordum. Hayat bazen bir koşuşturmacaya dönüşse de, her anın değerini bilmek gerekiyor. Doğanın sessizliği, kalbimi rahatlatıyordu. O an, tüm dünya sadece ben varmışım gibi hissettiriyordu. Küçük anların kıymetini bilmek, hayatın gerçek zenginliğiydi. O gün, huzurun peşinden gitmeye karar verdim.
Yorumlar
Yorum Gönder