Lütfen bekleyin
10
Gecenin karanlığında yalnız yürüyordum. Yıldızlar, gökyüzünü süslüyor, her biri birer ışık noktası gibi parlıyordu. Ay, sessizce ilerliyor, gölgeler yaratıyordu. Sokak lambaları, etrafı yavaşça aydınlatıyordu. Derin bir sessizlik vardı, sadece ayak seslerim duyuluyordu. İçimde bir huzur, bir rahatlama hissi vardı. Gece, sanki her şeyi saklıyor, düşüncelerimi derinlere çekiyordu. Yavaş adımlarla ilerlerken, zihnimdeki karmaşa yok oluyordu. Gecenin karanlığı, bana dinginlik ve yalnızlık sunuyordu. Bu yalnız anlar, bazen insanın en çok ihtiyacı olduğu şeydi. Yıldızları izlerken, hayatın ne kadar geniş olduğunu ve ne kadar küçük olduğumu hatırladım.
Yorumlar
Yorum Gönder